تــــو را می خوانمـــــ ـــــــ . . .



چـــون شعــــ ــــری سپـیــــــد



که در روزگــــــاری سیــــاه ســُــروده می شـــود



بی قیــــــد و بنـــد و قافیـــــــه می گویمــــ ــــــ :



دوستـَتـــــــــــــ دارمـــــــــــــ  مـــ ـــرد ِ مـــ ـــنــ

*♥ تقدیمــــ به تـــــــ ـــو   گلمــــ ♥*

بهـ مــ♥ــیهمانے آغــ♥ــوشتــ آمدهـ امـ

با نـــ♥ـــوازشــ هایتــ ،

مـــ♥ـــهمانــ نـــ♥ـــوازے کنــ .

" از خـــ♥ـــط خطے هاے ذهـــ♥ـــنمــ "

چــقدر دوســـ♥ـــتدارمــ دستــهایــ

مـــ♥ـــردانهــ اتــ را

کهــ دســـ♥ـــتهایــ کوچـــ♥ـــکمــ را

در آنــ جا مـــ♥ـــیـ دهیــ

و نـــ♥ـــوازشــ مـــ♥ـــیکنیــ تا بفهممــ

تـــ♥ـــو کنــارمــ هــستیــ

و مـــ♥ـــنــ تـــ♥ـــکیهــ گاهیــ

مـــ♥ـــطمئنــ دارمــ...

مـــ♥ـــرد ِ مـــ♥ـــنــ .

روزي تمام احساسات آدمي گرد هم جمع مي شن و غايم موشک بازي ميکنن ديوانگي چشمميذاره همه مي رن غايم ميشن تنبلي اون نزديکا غايم ميشه حسادت ميره اون ور غايم ميشه عشق مي ره پشت يه گل رز ديوانگي همه رو پيدا مي کنه به جز عشق حسادت عشق رو لو ميده و به ديوانگي ميگه که رفت پشت گل رز عشق نمياد بيرون ديوانگي هرچي صدا مي زنه عشق بيا بيرون ديوانگي هم يه خنجر ور ميداره همينطور رز رو با خنجرش مي زنه تا عشق پيدا بشه يک دفعه عشق ميگه آخ چشمو کور کردی ديوانگي اشک مي ريزه به دست و پاي عشق بهش مي گه من چشم تو رو کور کردم تو هر کاري بگي من انجام ميدم عشق فقط يک چيز از اون می خواد بهش مي گه با من هم درد شو از اون وقت به بعد ديوانگي هم درد عشق کور شد و بس

اگه قلبمو شکستی به فدای یک نگاهت این منم چون گل یاس نشستم سر راهت تو ببین غبار غم رو که نشسته بر نگاهم اگه من نمردم از عشق تو بدون که روسیاهم اگه عاشقی یه درده چه کسی این درد ندیده تو بگو کدام عاشق رنج دوری ندیده اگه عاشقی گناهه ما همه غرق گناهیم میون این همه آدم یه غریب و بی پناهیم تو ببین به جرمه عشقت پره پروازمو بستند تو ندیدی منه مغرور چه بی صدا شکستم

به سراغ من اگر می ایی

تند و اهسته چه فرقی دارد

تو به هر جور دلت خواست بیا

مثل سهراب دگر


جنس تنهایی من چینی نیست


که ترک بردارد

 تو فقط زود بیا ...

گاهی نیاز داری به یه آغوش بی منت ،
كه تو رو فقط و فقط واسه خودت بخواد..
كه وقتی تو اوج تنهایی هستی ،
با چشماش بهت بگه :
هستم تا ته تهش !!!!!!!!!!!!!!!!...

پیرمردی صبح زود از خانه اش بیرون آمد.پیاده رو در دست تعمیر بود به همین خاطر در خیابان شروع به راه رفتن کرد که ناگهان یک ماشین به او زد.مرد به زمین افتاد.

مردم دورش جمع شدند واو را به بیمارستان رساندند.

پس از پانسمان زخم ها، پرستاران به او گفتند که آماده عکسبرداری از استخوان بشود.پیرمرد در فکر فرو رفت.سپس بلند شد ولنگ لنگان به سمت در رفت و در همان حال گفت:"که عجله دارد ونیازی به عکسبرداری نیست" پرستاران سعی در قانع کردن او داشتند ولی موفق نشدند.

برای همین از او دلیل عجله اش را پرسیدند. پیر مرد گفت:" زنم در خانه سالمندان است.من هر صبح به آنجا میروم وصبحانه را با او میخورم.نمیخواهم دیر شود!" پرستاری به او گفت:" شما نگران نباشید ما به او خبر میدهیم. که امروز دیرتر میرسید."

پیرمرد جواب داد:"متاسفم.او بیماری فراموشی دارد ومتوجه چیزی نخواهد شد وحتی مرا هم نمیشناسد." پرستارها با تعجب پرسیدند: پس چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او میروید در حالی که شما را نمیشناسد؟"پیر مرد با صدای غمگین و آرام

گفت:

" اما من که او را مي شناسم"

يك عشق پايدار و وفادار يعني اين

صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام می‌کرد. آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو